seni yerlerde göklerde bulamazlarken… bende gizli olduğunu sezenler olmuş…

sevmek hasretlikmiş

her nefeste içinde onu hissederken

hasretlik çekmekmiş

onsuzluğu düşününce içinin çekilmesi

yanında olmanın hayali ile yüreğinin atışlarını hissetmek

gözlerini, ellerini, saçının telini, alnındaki teri...

iyi kötü, güzel çirkin her şeyi ile istemekmiş.

hasretlik sevmektenmiş

her gün ruhunun bir kalesini daha kuşattığını hissederken

sevdanın tadına varmakmış

yüreğinde uçuşan kelebeklerle gülüşürken

içini sızlatan yaşlarla ağlarken

bir ömür yetmeyecek gibi her anını istemekmiş.

bu keder

bu neşe

umut ve endişe

sevdanın meyveleriymiş

sevmek umutlu bekleyiş

vuslat ayrılığın endişesi ile hüzünlenmiş bir hediye imiş

sevda meymiş

bir an ısıtırmış sıcacık

sonra yakarmış alev alev

sevmek onu bir ömür kana kana içmekmiş

ısıtsa da yaksa da

bıkmadan, usanmadan...

14 şubat 2011

istanbul

http://www.youtube.com/watch?v=SPYo4-mhLMs

sızı...

sensiz geçen günlerde

nefesim göğsümde bir sızı

kanar gözlerim kanar

sızısı akar gider

üşürken gönlüm her nefeste

ocak 2011

istanbul bir sızı gönlümde

teslim oldum!

yazmak lazım bazı bazı

teslim olmak için

içindeki tüm isyanlardan arınmak

teslim olmak...

Aşka teslim oldum!

artık yazamıyorum...

31 ağustos 2010 salı

motor salınırken boğazın sularında...

bahara Allah Kerim

hava soğuk

üşüyor ellerim yokluğunda...

bu kış sensiz nasıl geçer bilmiyorum;

bahara Allah Kerim!

içim istemese de

bedenim alışır belki yokluğuna...

gönlümü hiç sorma!

ekim 2010

...biz

huzur vakti doğmuşuz

biz olmuşuz

huzuru bulmuşuz

sebepsiz tebessümün çizgileri

geçmişin izlerine karışmış

harmanlayıp içmeye koyulmuşuz

içtikçe biz olmuşuz

artık çer çöp kalmamış

gözlerde demlenmiş

bizi bulmuşuz

huzur vakti doğmuşuz

biz...

20 ocak 2010

istanbul

aynı gökyüzünün altında...

İstiklal caddesinde yürüdüm yalnız...

Tramvay yolunu takip ederken başımı kaldırınca

‘uzaklardan’ gelen yüzlerce yüze değdi gözlerim.

Ama yakına gelince

kaçırdım gözlerimi gözlerinden

bakmadım...

Minik su damlaları akmaya başladı gök yüzünden;

aynı anda onların yumuşaklığına karşı

ama onlarla birlikte yaşayan sert rüzgar çıktı...

Rüzgarın sesi,

yağmurun kokusu

uzaklardan geldi;

uzaklardan

hasret getirdi...

Bu öyle bir hasret ki;

nedeni niçini yok!

Neyi olduğu bile belli değil!

‘seni çok özledim’ diyor yüreğim

sanki başka söz bilmezmiş gibi;

halbuki neyi niçin seviyorsun desem

cevabı zor...

Bilindik, görüldük, bakıldık, yaşandık

hiçbirşey yok ki özleyeceğim.

Ama yüzlerce yüzde;

‘uzaklardan’ gelen yüzlerce yüzde

öyle bir hasret var ki...

Uzakların hasreti bu;

insanın içini sızlatan,

ağlatan,

sabır taşını çatlatıverecekmiş gibi

çıldırtan...

Yüzleri görüp gözlere bakmamam

işte bundan:

baktığım her gözde;

bilinmedik,

görülmedik,

bakılmadık,

yaşanmadık olan

uzağı görmekten korkmamdandır.

Onu arar her yerde gözlerim,

sesim, kokum, tenim

ama o uzak...

Bu gün İstiklal’deki yüzler hatırlatır,

akşama gökteki ay ve yıldızlar;

sabah olur güneş uzak görünür göze,

bulutlar uzak...

ocak 2006

istanbul

 

aynı gökyüzünün altında

bambaşka zamanlarda

bambaşka mekanlarda

bambaşka öznelerle

aynı dolunaya bakmak

sadece mesafede uzak olsa da;

hasretle...

ocak 2010

istanbul

korkak...

soğuk günlerde uçarken en çok korkarım düşmekten;

ufukta biri var!

acaba o da korkar mı üşümekten...

19 aralık 2009

istanbul